پاتوق پرتقالی

وقتایی که خیلی دلگیرم میام تو وبلاگت مطالبت رو میخونم یه کم آروم میشم ممنون که اینقدر واقعی مینویسی
خداییش بعضی وقتا انقدر زندگی سخت میشه که دلم میخواد همه چیزو رها کنم

پروانه جان .عزیز دلم. نمیدونی چه قد خوشحالم کردی با اومدنت.نمیدونم چه چیزی انقد غصه دارت کرده ولی به این فکر کن که زندگی خیلی کوتاهه.ما که نمیدونیم بعد مرگ چه حالی داریم پس حداقل بهتره تلاش کنیم تا از داشته های فعلیمون نهایت استفاده رو ببریم.نگران فردایت نباش.خدای دیروز و امروزت، فردا نیز تنهات نمیذاره. فرداهات قشنگ گلم.